ملا احمد نراقی می‌نویسد: شیخ ثقهای که مرد متدینی بود و من خودم او را ملاقات کرده بودم، از قول شیخ محمد، کلیددار روضه‌ی مقدسه‌ی کاظمین(علیهما السلام) چنین نقل کرد که:
بعد از زمان سلطنت نادرشاه افشار در ایران، هنگامی که «حسن پاشا» پاشای عراقِ عرب بود در بغداد، روزی در ایام ماه جمادی‌‌الثانیه در وقتی که جمعی از اُمراء و اَفندیان و اَعیانِ آل عثمان، در مجمع او حاضر بودند پرسید: سبب چیست که اولِ ماه رجب را شب نور باران گویند؟
[علامه مجلسى در جلد اول بحار الانوار مىفرماید: «مىگویم: من به خطّ شیخ ما -بهاء الدّین عاملى- قدّس اللّه روحه چیزى را به این عبارت یافتم: شیخ شمس الدّین محمّد بن مکّى (شهید اوّل) گفت: من نقل مىکنم از خطّ شیخ احمد فراهانى رحمه اللّه که»:]
عنوان بصرى پیرمردى فرتوت بود که از عمرش نود و چهار سال سپرى مىگشت. عنوان بصرى گفت: حال من این‌‌طور بود که به نزد مالک بن انس رفت و آمد داشتم. چون جعفر صادق(ع) به مدینه آمد، من به نزد او رفت و آمد کردم و دوست داشتم همان‌‌طورى که از مالک، تحصیل علم کردهام، از او نیز تحصیل علم نمایم.
پس روزى آن حضرت به من گفت:
شخصی بنام «سهل بن حسن خراسانی» خدمت امام صادق(ع) رسید، سلام کرده و نشست. عرض کرد: یابن رسول الله(ص) شما رئوف و مهربان هستید، چرا از حق خود دفاع نمی‌کنید؟ چه چیزی مانع این امر است؟ در صورتی‌که بیش از صدهزار شیعه‌ی شمشیرزن دارید!
حضرت فرمودند: ای مرد خراسانی بنشین!.
سپس حضرت امرکردند،
«محمد بن علی بن نُعمان کوفی» معروف به «نُعمان کوفی» از شاگردان برجسته‌ی امام صادق(ع) بود، نظر به اینکه او مغازه‌‌ای در محل طاق المحامل کوفه داشت، به «مؤمن‌‌الطاق» معروف گردید، ولی مخالفان آن قدر از ناحیه بحث‌ها و استدلال‌های او، ورشکسته شده بودند که او را «شیطان‌الطاق» می‌خواندند.
ابوخالد کابلی گوید:
ابو حنیفه برای شنیدن حدیث به نزد امام صادق(ع) آمده بود که حضرت ابا عبدالله(ع) بیرون آمد در حالی که عصایی در دست داشت. ابوحنیفه به امام صادق(ع) عرضه داشت: «ای فرزند رسول خدا(ص) به سنی نرسیده‌اید که احتیاج به عصا داشته باشید».
حضرت صادق(ع) فرمود:
ابو بصیر می‌گوید: در خدمت حضرت باقر(ع) وارد مسجد شدم در حالی که مردم در رفت و آمد بودند. امام به من فرمود از مردم بپرس که مرا مىبینند؟ به هر کس برخورد کردم، پرسیدم حضرت باقر را ندیدى؟ می‌‌گفت نه! با اینکه امام باقر(ع) همان جا ایستاده بود.
تا اینکه ابوهارون مکفوف (نابینا) وارد شد. امام فرمود از او بپرس. گفتم: حضرت باقر را ندیدى؟
گفت: مگر نمىبینى اینجا ایستاده.
گفتم: از کجا دانستى؟
گفت: چگونه ندانم با اینکه آن جناب نورى درخشان است.[1]
مسعودی [در اثبات الوصیة] از سعید بن المسیّب نقل نموده که سالی قحطی شد و مردم به یمین و شِمال در طلب باران شدند، من نظر افکندم دیدم غلام سیاهی بالای تلّی برآمد و از مردم جدا شد. پس من به قصد او جانب او رفتم؛ دیدم لب‌های خود را حرکت می‌دهد. هنوز دعای او تمام نشده بود که ابری از آسمان ظاهر شد.
غلامِ سیاه چون
آیة الله سید نور الدین میلانی، فرزند مرحوم آیة الله العظمی میلانی قدس سره این قضیه را نقل فرمودند که: سابقا عراق، مستشه ی دولت عثمانی بود. استاندار کربلا مالیات جدیدی را وضع کرد. رؤسای عرب به ملاقات او رفتند و از وی در خواست کردند که مالیات مزبور را از مردم نگیرد، ولی او قبول نکرد.
عربها دستور دادند که
حقیر محمود بن جعفر عراقى نویسنده‌ی دارالسلام گوید: در اوایل دهمین دهه‌ی سال ۱۲۰۰ هجری از نجف اشرف به جهت زیارتِ رجبیه، مشرّف به کربلا شده [و] به متابعت بعضی از همراهان، در مدرسه‌ی معروف به مدرسه‌ی «هندیه» منزل کردیم؛ و به جهت حرارت هوا، شب‌ها را در پشتبام آن مدرسه مىخوابیدیم. اتفاقا در نزدیکى ما در بام مدرسه، مرد پیرى بود که
…حکیم غلام‌‌حسین هندی فردی بت پرست بود که شیعه شده بود و.. اصالتا اهل شهر مُلتانِ هند بود که در نزدیکی کشمیر واقع شده است. او بیش از 70 سال سن داشت و من برای درمان طبی به او مراجعه می‌کردم و مدتی رفیقم بود و سبب مسلمان شدن او را نمی‌دانستم تا اینکه در کربلا، روزی مردی سنّی و متعصب برای مناظره‌ی مذهبی به منزلم آمد و آن حکیم هم حضور داشت.
فردِ سُنّی شروع به مناظره کرد و
میرزا محمد باقر و میرزا اسماعیل برادرش که درون حرم کاظمین پیشنماز است از پدرشان ملا زین‌العابدین سلماسی نقل کردند که گفت:
در برگشت از زیارت امام رضا(ع) چون به کوه الوند همدان گذر کردیم در آنجا منزل کردیم و همراهانِ من مشغول شدند به زدنِ چادرها و من در پاسار(دامنه) کوه نگاه می‌کردم که چیز سفیدی دیدم و چون خوب نگاه کردم و بیشتر بررسی کردم، پیرمرد ریش سفیدی دیدم که روی سکویی که به اندازه چهار ذراع (دو متر) بلندتر از زمین بود نشسته بود و
یکی از شاگردان وحید بهبهانی [متوفی 1205 ه. ق.] چنین حکایت می‌کند که:
من در [کربلا] در مسجدِ صحنِ حسینی که سمتِ پایین پای حضرت است، در مجلس درسِ استاد بودم که دیدم مردی زائر و غریب، که لباس آذربایجانی به تن داشت وارد شد و به استاد ِاکبر -وحید بهبهانی- سلام کرد و آنگاه دستش را بوسید و بسته‌‌ای که زیورآلات زنانه در آن بود، نزد او نهاد و گفت:
اینها را در هر جا خواهی صرف کن.
… در سال1291 [ه. ق.] میرزا یحیی، پسر حاج محمد ابراهیم ابهری از روستایی بین خمسه و قزوین برای گردش به گیلان رفت.
نزدیک به دو ماه در شهر رشت ماند و در آنجا استخوان و پشت و پایش درد گرفت و جهت مداوا به خوردن خوراکی‌های گرم پرداخت؛ آنگاه به جزیره انزلی در دریای خزر رفته بر کشتی نشست و هوا بسیار گرم بود، باد خوبی می‌آمد و هوا، رطوبت داشت و دریا بخار کرده بود، مزاجش بهم خورد و حالش دگرگون شد و
هنگامی که شاه اسماعیل صفوی به کربلا مشرف شد، نخست به زیارت سالار شهیدان رفت و آنگاه حضرت ابوالفضل(ع) و دیگر شهدای کربلا (علیهم السلام) را زیارت نمود؛ اما به زیارت «حر(ع)»که با مرقد آن امام همام حدود یک فرسخ فاصله است، نرفت.
پرسیدند: چرا؟
استدلال کرد که اگر توبه‌ی او پذیرفته شده بود از سالارش امام حسین(ع) دور نمی‌ماند.
توضیح دادند که:
روزی عربی بیابان نشین به حضور حضرت اباعبدالله الحسین(ع) رسید و عرض کرد:
«ای فرزند رسول خدا! من باید یک دیه کامل بپردازم و از پرداخت آن درمانده‌ام. پیش خود گفتم از بخشنده ترین مردم درخواست کمک کنم و کریم‌تر از اهل بیت رسول خدا(ص) نیافتم»؛ لذا اکنون به نزد شما آمده‌ام.
امام حسین(ع) به او فرمود:
مجلسی اول (رحمت الله علیه) در شرح من لا یحضره الفقیه از جماعتی از اصحاب نقل فرموده که شاه‌خدا‌بنده، روزی بر زوجه‌‌اش غضب نموده و گفت: «أَنْتِ طَالِقٌ ثَلَاثاً»؛ [تورا سه طلاقه کردم] و چون سلطان، حنفی مذهب بود و این طلاق به مذهب او صحیح واقع شده بود، پشیمان شد و علمای مذاهبِ اربعه را حاضر ساخته و در باره‌ی رجوع نمودن به زوجه‌ی خود، از آنها استفتاء نمود. آنها تماما گفتند این زن بر تو حرام شده و حِلّیت او بر تو محتاج به مُحَلِّل[1] است. پس سلطان گفت:
نقل است از یکى از امامیه که گفت:
با فضل بن حسن، همراه بودیم تا به حوالى آن مکانی رسیدیم که ابوحنیفه در آنجا درس مىگفت.
فضل گفت: من از اینجا نروم تا زمانی که وى را مُلزم (محکوم) نکنم.
وى را گفتند: او از علمای زماناست؛ زینهار که او تو را ملزمکند!.
گفت: هرگز حجّت کسى بر حجّت مؤمنان غالب نشود.
پس نزد ابوحنیفه رفت و گفت:
اسحاق بن ابراهیم که در زمان مأمون عباسی، از مشاهیر علمای بغداد و مجتهدینِ عصر خود بود مىگوید: روزى یحیى بن اَکثم که قاضى ِخلافت و مفتىِ نافذ الحکم بود به منزل من آمد و گفت:
خلیفه امر فرموده که چهل نفر از علمای بغداد را که در مسائل و احکام و ایراد و اِتیان ادلّه، قادر و توانا هستند، انتخاب نمایم؛ و از من خواسته تا کسانی را که مىشناسم، به وی معرفی کنم.
اسحاق مىگوید:
کرامت چهارم که سید مرتضی به آن شریک است این است که روزى سید مرتضى گفت که زین بر اسبش بگذارند. شیخ مفید فرمود من دیدم که سگ بر آن بول کرد؛ بفرمای تا زین را بشویند.
سید مرتضى گفت شما یک شاهد بیشتر نیستید و قول شما به تنهایى مسموع نیست. بعد از مجادله قرار شد طرفین مطلب را نوشته و بر مرقد حضرت امیر المومنین(ع) بگذارند تا جواب بر آن نوشته شود.
آنان مسئله را نوشته بر روى مرقد حضرت گذاشتند و در صباح آن روز آن مکتوب را دیدند که حضرت امیر(ع) بر آن نوشته بودند:
«الحق مع ولدى و الشیخ معتمدى»[1].
بعضى از علماء گفته‌اند که شیخ مفید در خواب دید که حضرت به او فرمود: «یا شیخی و معتمدی الحق مع ولدی»
«حافظ گنجی» و «ابن صباغ مالکی» نقل می‌‌کنند که روزی حذیفة بن یمانی با عمر بن خطّاب برخورد کرد.
عمر گفت: حالت چطور است؟ گفت چگونه می‌خواهی بوده باشم؟!
«اَصبَحتُ وَ اللهِ اَکرَهُ الحَقَّ وَ اُحِبُّ الفِتنَةَ وَ اَشهَدُ بِما لَم اَرَهُ... وَ اُصَلّی عَلی غَیرِ وُضوء وَ لِیَ فِی الأرضِ ما لَیسَ لِلّهِ فِی السَّماء»
[حال من این طور است که:
