حکایت زنی صالحه که هر عملی را با بسم الله انجام می داد و همسرش از این کار غضبناک بود

در یکی از مجامع معتبره‌ی از عامه، موسوم به تحفه الاخوان حکایت شده است که مردی منافق، زنی مومنه داشت و آن زن در تمام اموراتِ خود اعانت به اسم باری تعالی می‌جست و در هر وقت و هر کار و هر عملی، بسم الله الرحمن الرحیم می‌گفت و شوهرش از توسل آن مومنه به بسم الله بسیار در غضب می‌شد و چاره ای از منع او نداشت؛ تا آن که روزی کیسه‌ای از زر به او داد و گفت تا او را نگاه بدارد. زن کیسه را گرفت و گفت بسم الله الرحمن الرحیم، پس آن کیسه را در خرقه‌ای پیچید و گفت بسم الله الرحمن الرحیم و او را در مکانی پنهان نمود و بسم الله گفت. پس از اینکه زن، کیسه‌ی زر را پنهان نمود

حکایت زنی پاکدامن که همسرش او را نزد برادر قاضی‌اش به امانت سپرد

به سند معتبر از حضرت جعفر بن محمد الصادق علیه السّلام منقول است که: پادشاهی در میان بنی اسرائیل بود و آن پادشاه قاضی داشت و آن قاضی برادری داشت که به صدق و صلاح موصوف بود، و آن برادر، زن صالحه‌ای داشت که از اولاد پیغمبران بود، و آن پادشاه شخصی را می‌خواست که به کاری فرستد، به قاضی فرمود: مرد ثقه‌ی معتمدی را طلب کن که به آن کار بفرستم.

قاضی گفت: کسی معتمدتر از برادر خود گمان ندارم. پس برادر خود را طلبید و تکلیف آن امر به او نمود و او ابا کرد و گفت: من زنم را تنها نمی‌توانم گذاشت.

قاضی بسیار اهتمام کرد و مبالغه نمود، چون مضطر شد

حکایت گازُری گرز به دست، که در قبه‌ی فراعنه نماز نکرد و قرار شد بعد از اجرای دو خواسته‌اش او را بکشند

حکایت گویند بعضى از ملوک مصر و فراعنه آنجا در زمین مصر دو قبه بنا نهاده بودند آن را عربان گفتندى و مقرر کرده بودند هر که از آنجا عبور کند در آنجا نماز کند به جهت آن موضع و هر که نکردى دانسته یا ندانسته او را کشتى و لیکن دو حاجت او را برآوردى به شرطى که آن دو حاجت خواهش سلطنت و نجات از قتل نباشد.

روزى مردى گازر از اهل افریقیه با گرز گازرى بر خرى سوار از آنها گذشته

مسجد حاج ماشاالله یا مسجد مهمان کُش

مسجد حاج ماشاالله یا مسجد مهمان کُش مسجدی است در شمال مقبره ابن بابویه در شهرری. گفته‌اند طغرل شاه تنها و شکست خورده شب به این نقطه می‌رسد و می‌‌خواهد از سر ناچاری شب را در این مسجد بگذراند.

این مسجدی بوده که هر بیگانه‌ای در آن می‌‌خفته صبح روز بعد نعشش را خارج می‌‌کردند

فقط آمده بودم به خدا بگویم من یاغی نیستم

روزی مرحوم آخوند کاشی مشغول وضوگرفتن بودند، شخصی باعجله آمدوضوگرفت وبه داخل اتاق رفت وبه نماز ایستاد،

با توجه با این که مرحوم کاشی خیلی بادقت وضو می گرفت و همه آداب و ادعیه ی وضو را به جا می آورد؛ تا وضوی آخوند تمام شود، آن شخص نماز ظهر و عصر خود را هم خوانده بود

مکاشفه سید جمال گلپایگانی و مشاهده او ارواح را در وادی السلام‏

علامه سید محمد حسین حسینی تهرانی گوید: مرحوم جمال الحق و آیت الله العظمی آقا سید جمال الدین گلپایگانی یکی از اساتید ما درعلم اخلاق می‏فرمود: روزی برای زیارت اهل قبور در نجف اشرف به وادی السلام رفتم هوا بسیار گرم بود پس از ادای فریضه ظهر از شدت گرما

مکاشفه‏ ای برای مرحوم شیخ جواد همدانی در کنار قبر سلمان

علامه تهرانی در کتاب معادشناسی نوشته است: مرحوم آیة الحق عارف بالله حاج شیخ محمد جواد انصاری همدانی میفرمودند: من در سابق به زیارت قبر غیر معصوم و امام نمی‏رفتم چون تصور می‏کردم که فقط از قبور ائمه علیهم‏السلام که به مقام طهارت مطلقه رسیده‏ اند بسط و گشایش حاصل می‏شود تا در سفر اولی

پاسخ بهلول به ادعای سنگین‌تر بودن اعمال شیخین از اعمال همه مردم در قیامت

نقل است که مردی از مخالفین [ولایت امیر مومنان علی(ع)] به بهلول گفت که در حدیثی صحیح دیدم که نوشته بود: «در روز قیامت، اعمالِ ابوبکر و عمر را بر یک کفه‌‌ی ترازو می‌‌گذارند و در کفه‌‌ی دیگر، اعمال همه خلائق را می‌‌نهند و در این حال، خلائق می‌‌بینند که کفه‌‌ی اعمال آن دو از همه‌‌ی خلائق، سنگین‌تر است».

بهلول گفت:

«اِن کانَ هذا الحدیث صحیحاً فَالعَیبُ فی المِیزان» اگر این حدیث صحیح باشد، پس عیب در ترازو است[1].

---

[1] زُهَرُ الربیع، جزایری، نعمت‌الله بن عبدالله، ج1، ص371

باطل شدن سه نظریه‌ی ابوحنیفه، با اصابت کلوخِ بهلول به سر وی

روزی بهلول به مسجد آمد در حالی که ابوحنیفه سرگرم درس دادن بود و می‌گفت: جعفر بن محمّد(ع) سه مطلب گفته، ولی من هیچ‌کدام از آن‌ها را قبول ندارم و آن‌ها را نمی‌پسندم، و آن سه مطلب این است:

اول اینکه می‌‌گوید: «خدا وجود دارد ولی نه در دنیا و نه در آخرت، دیده نمی‌شود» و حال آنکه چگونه ممکن است چیزی وجود داشته باشد ولی دیده نشود؟! [پس خدا هم به‌ ناچار قابل دیدن است].

دوم اینکه می‌‌گوید:

کتک خوردن بهلول به سبب لحظه‌ای نشستن بر جای هارون

روزی بهلول وارد قصر هارون الرشید شد و مسند هارون را خالی یافت. پس پیش رفت و بر کرسیِ هارون نشست.

خادمان او را از آنجا بلند کردند و کتک زدند.

همین که هارون وارد قصر شد، بهلول را گریان دید. علت را سوال کرد، خادمان گفتند که او بر تختِ سلطان نشسته بود و ما او را پایین آوردیم و کتک زدیم. هارون به بهلول دلداری داد و گفت گریه نکن!

بهلول گفت گریه‌‌ام برای خودم نیست، گریه‌‌ام بدین سبب است که من فقط لحظاتی بر این کرسی نشستم و به این شدت کتک خوردم. برای تو گریانم که عمری بر این مسند نشسته‌‌ای، با تو چه کار خواهند کرد؟!.

در باره‌ی شخصیت بهلول

در تاریخ آمده است که بهلول خود را به دیوانگی می‌‌زد وگرنه او شخصیتی فاضل، عالم، عاقل و امامی مذهب بود و بدین سبب خود را به دیوانگی زد که هارون، قصد داشت او را به منصب قضاوت در بغداد بگمارد؛ لذا برای فرار از این منصب به ناچار، خود را به دیوانگی زد.

در نقل دیگری است که مردم گفتند امام صادق(ع) بر منصور دوانیقی خروج کرده و قصد بر اندازی حکومت وی را دارد. منصور از علما در مورد حکم امام(ع) استفتاء نمود. همگی فتوا به قتل امام(ع) دادند -مگر بهلول- که نزد حضرت صادق(ع) آمد و تکلیف خود را از ایشان سوال کرد و امام(ع) او را به اظهارِ جنون امر کرد[1].

[1] زُهَرُ الربیع، جزایری، نعمت‌الله بن عبدالله، ج1، ص371 [ترجمه]

شیطان دربِ خانه‌ی فرعون را زد و فرعون گفت کیستی؟

روایت شده که شیطان، به درگاه فرعون آمد و در را کوبید.

فرعون گفت: کوبنده‌ی در کیست؟

شیطان گفت: اگر خدا بودى، مى‌فهمیدى که چه کسى درب خانه را مى‌کوبد!

فرعون گفت: اى ملعون! داخل شو. شیطان گفت: ملعونى بر ملعونى وارد مى‌شود؛ پس داخل شد.

فرعون به او گفت:

مرد محتضر در حال نزع می‌گفت «اَیْنَ الطَّریقُ اِلی حَمّامِ المَنجاب»

شیخ بهائی -عَطَّرَ اللَّهُ مَرْقَدَه- در کشکول ذکر نموده که شخصی از اربابِ نعمت و ناز را مرگ در رسید، در حال اِحتِضار، او را به کلمه‌ی شهادتین تلقین کردند.

او در عوض، این شعر را می‌خواند:

یا رُبَّ قائِلَةٍ یَوماً وَ قَد تَعِبَت

اَیْنَ الطَّریقُ اِلی حَمّامِ مَنجابٍ

و سبب خواندن این شعر به عَوَضِ کلمه‌ی شهادت، آن بوده که:

روزی زنی عفیفه و خوش صورت از منزل خود بیرون آمد تا به حمّامی معروف به «حمام مَنْجاب» برود؛ پس راه حمّام را پیدا نکرد و از راه رفتن خسته شد. مردی را بر دَرِ منزلی دید، از او پرسید که:

داستان نجات سید فقیر از دست مرد راهزن در جنگل نور و اعانت خداوند به او توسط شغالها

سیدی فقیر از اهل طالقانِ قزوین در زمانِ آبادی رشت و فراوانیِ زر و سیم و ترقی ابریشم، به جهت اصلاح حال و تحصیل معاش، به رشت سفر کرد. چندی در آن‌‌جا ماند و خداوند، اعانت فرموده، قریب دویست اشرفی برای او جمع شد و به همراهِ خود اشرفی‌‌ها را برداشت و از راه کنار دریا، عزم ییلاقِ شهر نور کرد تا به خدمت علامه‌ی عصر و وحیدِ دهر، والد ماجدِ مولف «اعلی الله تعالی مقامه» - علامه نوری -که در آن زمان آوازه‌ی فضل و تقوی و کرم و زهدش همه جا را پر کرده بود، برسد.

در بین راه سواری از راهزنانِ معروف طایفه‌ی خبیثه که ایشان را عبدالملکی می‏گویند و غالبِ ایشان از غُلات و دزد و بی‌باک و خون‌‌ریزند، به سید برخورد که تنها می‏رود و

داستان کژدم و لاک‌پشت و کشتن مار بر روی سینه‌ی جوانی که خوابیده بود

در کتاب معدن‌‌الاسرار مرقوم است:

عارفی نقل نموده که روزی از خانه بیرون شدم و در شهرِ مصر بودم و به گوشه‌ای از ساحلِ رود نیل رفته و به رود، نگاه می‌کردم. کژدمی را ‌دیدم که به تعجیلِ هر چه تمام‌‌تر می‌رفت. چون به کنارِ آب رسید، لاک‌‌پشتی از آب در آمد و آن ک‍ژدم را سوار کرد و هر دو از آب بگذشتند.

با خود گفتم که در این کار، سرّی است. پس

زمین خوردن شیطان از عابدی که برای خدا قصد بریدن درخت مورد پرستش را کرد

درکتاب خلاصه‌‌الاخبار وکتب معتبره‌ی دیگر آمده است که در بنی اسرائیل درختی بود که شیطان در جوف او رفته و با مردم سخن می‌گفت و به این واسطه جمعی آن درخت را می‌پرستیدند و اعتقاد زیادی در الوهیت آن درخت پیدا کرده بودند.

عابدی از این قضیه با خبر شده، نیت خود را خالص نموده و عزم قطع کردن آن درخت را نمود. پس تیشه و تبر برداشته و

قضیه جوان خیاط بنی اسرائیل با دختر پادشاه و فرار وی از گناه

نظیر قضیه ابن سیرین، قصّه جوان بنى‏اسرائیلى است که مرحوم حاج شیخ على اکبر نهاوندى از بعضى کتب معتبره نقل مى‏کند:

جوانى خیاط در بنى اسرائیل بود که جمالى بس زیبا داشت و جامه مى‏دوخت و مى‏فروخت. روزى چند جامه دوخته بود و در کوچه‏ها گردش مى‏کرد تا آنها را بفروشد. پادشاه را دخترى بود بسیار زیبا و صاحب جمال؛ قصرى داشت رفیع که همه روزه بالاى آن قصر رفته به تماشا مشغول مى‏شد. اتفاقا در آن روز، عبورِ جوانِ خیاط از پاى قصر آن دختر افتاد.

چون چشم شاهزاده

خود را ملوث کردن ابن سیرین به جهت فرار از گناه

فرمایش محدّث قمى است در «هدیة‌‌الاحباب» که:

مرا به‏خاطر مى‏رسد «علم تعبیر خوابی» که نصیب ابن سیرین شد براى این بود که تأسّى به جناب یوسف صدّیق(ع) کرد. علم تعبیر در آن حضرت، کمال بروز و ظهور را داشت و نسیمى از آن، بر ابن سیرین وزید.

تشبّه ابن سیرین به آن‌‌جناب این بود که

شیر خوردن پسر شیخ فضل الله نورى از ناصبیه و شادی او در هنگام شهادت پدرش

از افرادی ثقه و قابل اعتماد، [ازجمله از مرحوم مغفور حجة الاسلام و المسلمین آقاى حاج آخوند قمى طاب‌ثراه] نقل شده: زمانى‏که در عصرِ میرزاى شیرازى بزرگ علیه‌‌الرحمه، مقیم سرّمن‏را ( سامرّا) بودیم، روزى در بین راه، به مرحوم حاج شیخ فضل الله نورىِ شهیدِ مصلوب، برخوردم و ایشان را بسیار مضطرب و افسرده دیدم.

سبب سؤال کردم. فرمودند:

زمین خوردن عمدی «پوریاى ولى» و باز شدن درهای آسمان برای او

. . . پوریای ولى، مردى بود پهلوان که آئینه به زانویش بسته بودند و آن کنایه از آن است که این پهلوان تا به حال از کسى زمین نخورده وگرنه این آئینه که در سرِ زانو بسته شده، شکسته مى‏شد.

او زمانی به اصفهان آمد و با تمام پهلوانان آنجا کشتى گرفته و تمامى آنها را بر زمین زد؛ و گفت همه پهلوان‌‌ها باید بازوى مرا مُهر کنند.

چنانچه مرسوم در میان آنها است همه بازوى او را مُهر کردند، مگر پهلوان پایتختِ سلطنتى. او گفت: