روزى رسول خدا(ص) به اصحابش فرمود: کدام یک از شما تمام عمرش را روزه مى دارد؟
سلمان فارسى عرض کرد: من، یا رسول الله!
پیامبر(ص) فرمود: کدام یک از شما در تمام عمر شب زنده دار است؟
سلمان گفت: من، یا رسول الله!
حضرت فرمود: کدام یک از شما هر شب، قرآن را ختم مى کند؟
سلمان عرضه داشت: من، یا رسول الله!
ابن بابویه علیه الرحمه به سند معتبر از حضرت موسی بن جعفر(ع) روایت نموده که شخصی از چگونگی اسلام آوردن سلمان فارسی رحمه‌الله علیه، از آن حضرت سؤال نمود.
آن حضرت فرمود که: خبر داد مرا پدرم صلوات الله علیه که روزی حضرت امیر المؤمنین و سلمان و ابوذر و جماعتی از قریش، نزد قبر رسول خدا(ص) جمع بودند. حضرتِ امیر المؤمنین از سلمان پرسید که: یا اباعبد الله ما را از اولِ کار خود خبر نمی‌دهی که اسلام تو چگونه بود؟
سلمان محمّدى رضوان اللّه علیه، اوّل ارکان اربعه و مخصوص به شرافت «سلمانٌ منّا اهل البیت» و منخرط (در راه آمده) در سِلک اهل بیت نبوّت و عصمت است و در فضیلت او، پیامبر اکرم (ص) فرموده:
«سلْمانُ بحرٌ لایَنزَفٌ وَ کَنزٌ لایَنفَدُ، سَلمانُ مِنّا اَهْلَ الْبَیْتِ یَمْنَحُ الْحِکمَةَ وَیُؤتی الْبُرهانَ»[1]
و امیرالمؤمنین(ع) او را مِثل لقمان حکیم، بلکه
علىّ بن عیسى وزیر گفت که من احسان مىکردم به علویین و هر سال مقرّر مىداشتم براى هر یک در مدینه طیبه آن مقدار که کفایت کند طعام و لباس او را و کفایت کند عیالش را، و این کار را در وقت آمدن ماه رمضان مىکردم تا سلخ او، و از جمله‌ی ایشان شیخى بود از اولاد موسى بن جعفر(ع) و من مقرّر داشته بودم براى او در هر سال پنج هزار درهم. و چنین اتّفاق افتاد که
سید ابن طاوس در کتاب فلاح السائل روایت کرده که عبد الواحد از مردی نقل میکند که به معاذ بن جبل گفتم: یکى از احادیثى را که از رسول خدا(ص) شنیده‌اى و درست حفظ نموده و هر روز با دقت متذکر مىشوى، براى من باز گو کن، معاذ پذیرفت و گریست، پس گفتم: خاموش شود. و معاذ خاموش شد. و گفت:
از بیهقی روایت شده است که روزی ابی‌دجانه به حضور پیامبر اسلام(ص) مشرف شد و به آن حضرت عرض کرد: یا رسول‌‌الله وقتی که برای استراحت، وارد بستر می‌شوم صداهای عجیب وغریبی مثل صدای غرّشِ آسیاب و زنبور و رعد و برق از منزلم می‌شنوم و هنگامی‌‌که سرم را از رختخواب بلند می‌کنم می‌بینم که
ابودجانه انصاری (سمّاک بن خرشه انصاری خزرجی) از یاران رسول گرامی اسلام(ص) و از یاران امیرمومنان علی بن ابی طالب(ع) به شمار آمده و از جمله کسانی است که به شجاعت مشهور بوده‌اند.
ابودجانه در همه جنگ‌های زمان پیامبر، شرکت کرد و از دلیران جنگ به شمار می‌آمد و در هنگام جنگ‌ها دستمالی سرخ بر سر می‌بست و به خاطر شجاعتش در مثل عرب،
از حضرت صادق(ع) روایت شده که فرمودند:
محضر مبارک رسول خدا(ص) عرض شد، سعد بن معاذ از دنیا رفت. رسول خدا(ص) از جا برخاستند و صحابه‌ی آن حضرت نیز برخاسته و جنازه‌ی سعد را حمل کرده و آن را به مَغسل بردند، روى چهارچوبه درب غسل دادند و وقتى او را حنوط و کفن نموده و روى تخت، حملش نمودند، رسول خدا(ص) جنازهاش را تشییع نمودند. سپس حضرت
از امیر مومنان علی (ع) روایت شده که من در کنار خانه‌ی کعبه نشسته بودم که پیر مردی کوژ پشت خدمت پیامبر اکرم (ص) آمد و گفت: که ای پیامبر! برایم دعا کن که خدا مرا ببخشد.
پیامبر فرمود:
«خاب سعیک»
[تلاشت بی فایده است]
وقتی آن پیر مرد رفت، پیامبر(ص) فرمود: که ای علی آیا او را شناختی؟ او ابلیس بود.
حکایت میّتی که تازه در صحن امام حسین (ع) دفن شده بود و ملائکه نبش قبرش کردند
از عنایات حضرت ابی عبدالله (ع) به زوار و مجاورین قبرِ شریف خود، واقعهاى است که محمودِ کفش¬دار مشاهده نموده و آن این است که: «حاج میرزا مهدى آشتیانى رحمه الله» از «محمودِ» مذکور نقل کردند که:
ابن عبّاس نقل میکند که روزی شخصی دو شتر فربه را به عنوان هدیه خدمت پیامبر اکرم (ص) آورد. رسول خدا (ص) به اصحاب و همراهان خود فرمود:
کدامیک از شما می‌تواند دو رکعت نماز را با همه‌ی واجبات آن از قیام و رکوع و سجود و سایر اعمالش به جا آورد و در اثنای آن، به چیزی از امور دنیوی نیندیشد و در قلبش، فکر دنیا خطور نکند تا یکی از این دو شتر را به او هدیه کنم؟
[میرزا محمد باقر سلماسی] گفت:
از خواب‌های غریب و درست و مطابق واقع، خوابی است که مرحوم پدرم [آخوند ملا زین العابدین سلماسی] دید و جمع بسیاری در آن زمان، شاهدِ صحت و درستی آن بودند؛ و آن این است که:
چون پدرم در بازگشت از عتبات عالیات، به زیارت امام رضا (ع) رفت و در برگشت در تهران منزل کرد، جمع کثیری از مردم تبریز و خوی و سلماس نزد او آمدند و از دوستان و خویشان خواستند، برای دیدن دوستان و صله‌ی ارحام به آذربایجان رود و در هر کدام از این بلاد چند روزی بماند تا اهالی از او بهره برند و از آنجا به اقامتگاه خود در کاظمین برگردد.
