قل الله ثم ذرهم

روایت شده که على بن یقطین به حضرت موسی بن جعفر(ع) نوشت که روایات در باب وضوء مختلف است، مى‏خواهم به خطّ مبارکِ خود مرا راهنمایی فرمایید که چگونه وضو مى‏کرده باشم؟

امام(ع) به او نوشت که تو را امر مى‏کنم به آن که سه بار رو بشویى، و دست‏ها را از سر انگشتان تا مِرفَق سه بار بشویى و تمام سر را مسح کن و ظاهر دو گوش را مسح نماى و پاها را تا ساق بشوى به روشى که حنفیان مى‏کنند!.

چون نوشته به على رسید تعجّب نموده با خود گفت: این عملِ مذهب او نیست و مرا یقین است که هیچ یک از این اعمال موافق حقّ نیست، امّا چون امام(ع) مرا به این مأمور ساخته، مخالفت نمى‏کنم تا سِرِّ آن ظاهر شود، و بعد از آن همیشه آن چنان وضو مى‏ساخت تا آن که مخالفان و دشمنان گفتند به هارون، على بن یقطین رافضى است و به فتواىِ امام موسى کاظم(ع) عمل مى‏کند و از فرموده‌ی او تخلّف روا نمى‏دارد؛ و هارون الرشید در خلوت با یکى از خواصّ خود گفت که: در خدمت على تقصیرى نیست امّا دشمنانش به جِدّ اند که او رافضى است و من نمى‏دانم که امتحان او به چه چیز است که بکنم و خاطرم اطمینان یابد؟

آن شخص گفت: شیعه را با سنّى مخالفتى که در باب وضوء است و در هیچ مسأله و فعلى آن قدر مخالفت نیست. اگر وضوى او با آن‏ها موافق نیست، حرف آن جماعت راست است و الّا فلا.

رشید را معقول افتاده، روزى او را طلبید و در یکى از خانه‏ها کارى فرمود و به شغلى گرفتار کرد که تمام روز و شب مى‏بایست اوقات صرف کند، حکم نمود که از آنجا بیرون نرود و به غیر از غلامى، در خدمت او کسى را نگذاشت، و على را عادت بود که نماز را در خلوت مى‏کرد. چون غلام، آب وضو را حاضر ساخت، فرمود که درِ خانه را بسته، برود و خود برخاست و به همان روشی که مأمور بود وضوء ساخت و به نماز مشغول شد و رشید، خود از سوراخى که از بامِ خانه در آنجا بود نگاه مى‏کرد، و بعد از آن که دانست على از نماز فارغ شده، آمد و به او گفت: اى على! هر که تو را از رافضیان مى‏داند، غلط مى‏گوید و مِن‌بعد سخن هیچ کس درباره‌ی تو مقبول نیست.

و بعد از این حکایت به دو روز، نوشته‏اى از امام(ع) رسید که طریق وضوى درست، موافق مذهب معصومین(علیهم السلام) در آن مذکور بود و او را امر نمود که بعد از این وضو را مى‏باید به این روش مى‏ساخته باشى که آنچه از آن بر تو مى‏ترسیدم گذشت، خاطر جمع دار و از این طریق تخلّف مکن[1].