قل الله ثم ذرهم

******

عمریست که اندر طلب دوست دویدیم‏

هم مدرسه هم صومعه هم میکده دیدیم‏

با هیچ کس از دوست ندیدیم نشانی‏

از هیچ کسی هم خبر از او نشنیدیم‏

در کنج خرابی پس از آن جای گرفتیم‏

تنها و دل افسره و نومید خزیدیم‏

سر بر سر زانو بنهادیم و نشستیم‏

هم بر سر خود، خرقه صد پاره کشیدیم‏

هر تیر که آمد همه بر سینه شکستیم‏

هر تیغ که آمد، همه بر فرق خریدیم‏

جام ار چه همه زهر بلا بود گرفتیم‏

می ار چه همه خون جگر بود چشیدیم‏

چشم از رخ هر کس همه گر دوست ببستیم

‏پا از در هر کس همه ار خویش کشیدیم‏

از آنچه جز افسانه او گوش گرفتیم

‏از آنچه به جز قصه او لب بگزیدیم‏

هر لوح که در مکتب ما جمله بشستیم‏

هر صفحه که در مَدرس ما جمله دریدیم‏

هر نقش بجز نقش وی از سینه ستردیم‏

هر مهر به جز مهر وی از دل ببریدیم‏

جز عکس رُخَش ز آینه دل بزدودیم‏

جز یاد وی از مزرع خاطر درویدیم‏

گر تشنه شدیم آب ز جوی مژه خوردیم‏

ور گرسنه لَخت جگرِ خویش مکیدیم‏

یک چند چنین چون ره مقصود سپردیم‏

المنة للّه که به مطلوب رسیدیم‏

خرم سحری بود که با یاد خوش او

بنشسته که از شش جهت این نغمه شنیدیم‏

کایام وصالست و شب هجر سر آمد

برخیز صفائی چه نشستی که رسیدیم‏

جستیم ز جا جان به کف از بهر نثارش

‏پس دیده گشودیم به هر سو نگریدیم‏

دیدیم نه پیدا اثر از کون و مکان بود

جز پرتو یک مهر دگر چیز ندیدیم‏

دیدیم جهان وادی ایمن شده هر چیز

نخلی و ز هر نخل، انا اللّه شنیدیم‏