قل الله ثم ذرهم

چون سر زد از سرادق جلباب نیلگون

صبح قیامتی نتوان گفتنش که چون

صبحی ولی چو شام ستمدیدگان سیاه

روزی ولی چو روز دل افسردگان زبون

تُرک فلک ز جیش شب از بس بُرید سر

لبریز شد ز خون شفق طشت آبگون

گفتی ز هم گسیخته آشوب رستخیز

شیرازه ی صحیفه ی اوراق کاف و نون

آسیه سر، نمود رخ از پرده ی شفق

خور چون سر بریده ی یحیی ز طشت خون

لیلای شب دریده گریبان ، بریده مو

بگرفت راه بادیه زین خرگه نگون

دست فلک نمود گریبان صبح چاک

بارید از ستاره به بر اشک لاله گون

افتاد شور و غلغله در طاق نه رواق

چون آفتاب دین قدم از خیمه زد برون

گردون به کف ز پرده ی نیلی علم گرفت

روح الامین رکاب شه جَم خَدم گرفت