قل الله ثم ذرهم

چون کرد خور ز توسن زرین تهی رکاب

افتاد در ثوابِت و سیاره انقلاب

غارتگران شام به یغما گشود دست

بگسیخت از سرادُق زر تار خور، طناب

کرد از مجره چاک، فلک پرده ی شکیب

بارید از ستاره به رخساره خون خضاب

کردند سر ز پرده برون دختران نعش

با گیسوی بریده، سراسیمه، بی نقاب

گفتی شکسته مجمر گردون و از شفق

آتش گرفته دامن این نیلگون قباب

از کله ی شفق، بدرآورده سر، هلال

چون کودکی تپیده به خون در کنار آب

یا گوشواره ای که به یغما کشیده خصم

بیرون ز گوش پرده نشینی چو آفتاب

یا گشته زین توسن شاهنشهی نگون

برگشته بی سوار سوی خیمه باشتاب

گفتم مگر قیامت موعود اعظم است

آمدند از عرش که ماه محرم است