قل الله ثم ذرهم

******

ای شهیدی که نشاید غمت از یاد رود

گرچه این خاک وجودم همه بر باد رود

ماجرای غمت ار بگذرد اندر آفاق

تا به افلاک همی ناله و فریاد رود

محض رفتن به جنان مایه ی شادی نَبوَد

گر کسی سوی جنان با تو رود شاد رود

زان کنم این همه فریاد که هرگز به جهان

نشنیدم به کسی این همه بیداد رود

دل زغم سوزد و شاد است از این سوز، آری

عشقت آن جا که رود تفرقه ز اضداد رود

در بهشتم غم بی آبی ات از دل نرود

گر رود خود نه گمانم که ز بنیاد رود

آب از حنجر خشک تو چه فولاد چشید

تا به حشر آب غم از چشمه ی فولاد رود

خسروا شمّه ای از عشق تو گر گویم فاش

شور شیرین ز جهان از سر فرهاد رود

نشود تسلیه ی ماتمت الا به حضور

این غم از جلوه ی رویت مگر از یاد رود

روز آخرهمه را دیده به دست تو بود

گر چه با مغفرت و با کف پُر زاد رود