قل الله ثم ذرهم

******

بهار است و کند جا، هر کسی در طُرف صحرایی

نئی از بلبلی کمتر، در افکن شور و غوغایی

کبوتر وار هو هو کن، برآر از سینه هی هایی

ویا کوکو چه قمری زن به یاد سرو بالایی

بکن این شور و غوغا را دلا در عهد بُرنایی

وگرنه چون خزان عمر شد از عهده بَر نایی

فغان و زاری بلبل ببین وقت سحر با گل

که دارد با دو صد غلغل، ز وصل  گل تمنّایی

همه عمرت به باطل رفت پس کو حاصل ای غافل

چرا، بذری نمی پاشی در این مزرع به دانایی

همه دانند بی باران نروید در چمن ریحان

تو تا کی از سحاب دیدگان اشکی  نَپالایی

تعلّق های تن از قُرب جانان کرده محرومت

تو خود را چون کُنی در غَلّ، شکایت از که بنمایی

رها کن این تن خاکی که اصل تُست افلاکی

تویی مصداق کرّمنا که پور پاک بابایی

تُرا انّی انا الله می رسد از خود به خود هر دم

برای روشنایی در شب تار ار برون آیی

در این دار، ار ز دار خود پرستی وارهی ای دل

تو چون عیسی ز گردون بگذری و عرش پیمایی

تو تا کی از فنا و نیستی ترسان و لرزانی

مترس ای دل به دین احمدی نه کیش ترسایی

فناء عین بقا و نیستی هستی بود بالله

ولی این را، نمی دانی تو تا مغرور دنیایی

تُرا تجرید می باید که توحیدت ز دل زاید

به کلّی از هوی بگذر که نوشی جام صهبایی

چه جامیّ و چه صهبایی چه توحیدی چه تجریدی

تو نشنیدی مگر نامی که میگویند مینایی

می صاف محبت نوش باد آن می گساران را

که در میخانه ی توحید مخُّمورند و شیدایی

همه از باده ی حبّ حسینی تا ابد سرخوش

به راه حق گذشته از سر هستی به یک جایی

ز هفتاد و دو خُّمِ  روز دهم، این باده ی گلگون

چنان جوشید کز جوشَش همه گشتند دریایی

همه فانی ولی باقی چو بوی گل به پیش گل

همه چون سرو سرسبزند و همچون لاله حمرایی

پی حبّ حسین بود آنچه کردند آن وفا کیشان

تَولّای حسین توحید محض آمد به تنهایی

من از عشق و تولّای نبی بر وِی بدانستم

که جز عشق و تولّای حسین نبود تولّایی

همه پیغمبران یک سر بنوشیدند از این ساغر

که هر یک را بود در سر، به قدر خویش سودایی

محمّد عقل کلّ خَتمِ رُسُل، چون عرش پیما شد

ز شور باده ی حبّ حسینی گشت اَسرایی

نبی دانست قدر این باده را انسان که بایستی

که بر دوش این سبو را می کشید آن شه به تنهایی

مگر نشنیدی از باغ بنی نجّار پیغمبر

که بر سَروَش کشیدی چون گل ریحان به زیبایی

بگفتا جبرئیل ای شاه این منّت به دوشم نِه

ز دوش خود، به دوشم نِه جوابش گفت لالایی

گهی بر دوش او بودی به هنگام سجود حق

گهی بر سینه از بهر نزول وحی بالایی

حسین عشق و حسین ملت، حسین دین و حسین طاعت

حسین مصداق هر رحمت، چه دنیایی چه عقبایی