قل الله ثم ذرهم

قاضی ابوسعید قمی‌که ازجمله‌ی علمای زمان شاه عباس ثانی بوده نقل می‌کند که:

روزی شیخ بهایی به قصدِ زیارت یکی از اهل حال و باطن که در مقبره‌ای از مقابر اصفهان منزل داشت، از اصفهان بیرون رفت و چون با آن شخصِ عارف ملاقات نمود و بابِ سخن از هر طرف مفتوح گردید، آن عارف برای شیخ حکایت نمود که روزِ قبل، امری عجیب و کیفیتی غریب در این مقبره ملاحظه نموده‌‌ام و آن این است که دیدم جماعتی، جنازه‌ای را در این مقبره وارد نمودند و او را در فلان موضع دفن کردند و رفتند و آن موضع دفن را به شیخ نشان داد.

پس چون ساعتی گذشت ناگاه بوی خوشی شنیدم که از بوهای خوش این نشئه نبود. پس متحیر شدم و از چپ و راست، در صدد تفحص از آن برآمدم که بدانم آن بویِ خوش، از کجاست؟ پس ناگاه جوان خوش سیمایی را دیدم که در زیّ ابناء تجمل و ثروت بود. او به جانب مقبره‌ی آن شخص روان شد تا در نزدیکِ آن قبر نشست و ناگاه وارد قبر شد. پس بگذشت زمانی که شنیدم بوی بد و خبیثی را که در عمر خود، از آن بدتر و گندتر نشنیده بودم. چون در پی یافتن منشا آن بو بر آمدم، سگی را دیدم که به نزدیک آن قبر می‌رود. ناگاه دیدم که قبر شکافته شد و آن سگ، داخل قبر گردید.

 پس من کمال حیرت را از این واقعه حاصل کرده و متفکر در آن بودم. ناگاه دیدم آن جوانی که اول داخل قبر شده بود، با لباس پاره شده و جسدِ مجروح بیرون آمد و شروع نمود در رفتن به سمتِ راهی که از اول آمده بود. پس خود را به او رسانیده و از او ملتمسانه خواستم که حقیقت را برایم بیان و واقع را مکشوف دارد.

پس آن جوان گفت که من اعمال حسنه‌ی این میّت هستم و مأمور بودم که با او در قبرش رفاقت و مصاحبت نمایم و آن سگ که بعد از من واردِ قبر شد، اعمال سیئه‌ی صاحب این قبر است. پس من خواستم او را از قبر بیرون نمایم اما آن سگ، مرا گزیده و بدنم را مجروح کرد و مرا از قبر بیرون نمود و من تابِ مقاومت با او را نداشتم و او اکنون جهت مصاحبت با میت، در قبر باقی مانده است.