قل الله ثم ذرهم

دگر چه نوبت آن کودک صغیر آمد

ز چرخ پیر خروش ملک بزیر آمد

بجان نثاری بابا ز گاهواره‌ی ناز

نخورده شیر تو گفتی چو بچه شیر آمد

که گر به جثه صغیرم ولی به رتبه کبیر

کبیر را ندهند آب چون صغیر آمد

اگر به کار پدر نامد این پسر روزی

درست آمده امروز، گرچه دیر آمد

رسی چو گوهر بی آب را بهائی نیست

پی نثار تو این در بسی حقیر آمد

گرفت مادر و آوردش او بنزد پدر

که این پسر دگر از جان خویش سیر آمد

ز تشنگی نه بتن جان نه شیر در پستان

مرا دل از غم این طفل در نفیر آمد

نگر عقیق لبش کز کبودی است سیاه

مگر که لعل بدخشان برنگ قیر آمد

گرفت بر سر دستش چو گوهری غلطان

بسوی معرکه ناچار و ناگزیر آمد

بروی دست پدر در میانه‌ی میدان

برای کشته شدن او بسی دلیر آمد

کشید ناله حسین کی سپاه کوفه و شام

خود این پسر ز رسولی ات کو بشیر آمد

بُوَد نبیره و فرزند پادشاه رسل

که او بشیر و نذیر است، بی نظیر آمد

اگر به نزد شما قدر او حقیر آمد

ولی به نزد خدا قدر او کبیر آمد

بغیر آب نخواهد او ز شما

کنید رحم به این طفل کو صغیر آمد

برای کودک بی شیر آب می طلبید

که تیر حرمله‌ی ملحدِ شریر آمد

بجای شیر طلب کرد آب آن مظلوم

بجای آب، شرار از خدنگ تیر آمد

رسید آب ز پیکان به حلق تشنه او

چو مرغ بسمل در خون زِ وی صفیر آمد

پیِ تسلی بابا تبسمی بنمود

که سوز تیر بحلقم چه دلپذیر آمد

بگو به مادر زارم اگر که کودک تو

ز شیر سیر نشد خود ز تیر سیر آمد

دگر بگو به وفائی ز ماتم فرزند

صبورباش که عمر جهان قصیر آمد

حسین سبط رسول است و نور چشم بتول

ببین چه بر سرش از دست چرخ پیر آمد

دلی که در غم فرزند بوتراب بود

به روز حشر دگر فارغ از عذاب بود

دیوان آخوند ملا فتح الله شوشتری (وفایی)