قل الله ثم ذرهم

بیا که قصرِ امل سخت سست بنیادست

بیار باده که بنیادِ عمر بربادست

غلامِ همّتِ آنم که زیرِ چرخِ کبود

ز هرچه رنگِ تعلّق پذیرد، آزادست

چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب

سروشِ عالمِ غیبم چه مژده‌ها دادست

که ای بلندنظر، شاه‌باز سِدره‌نشین

نشیمن تو نه این کنجِ محنت آبادست

تو را ز کنگره‌ی عرش می‌زنند صفیر

ندانمت که درین دامگَه چه افتادست

نصیحتی کنَمَت یاد گیر و در عمل آر

که این حدیث، ز پیرِ طریقتم یادست

مجو درستی عهد از جهانِ سست‌نهاد

که این عجوز، عروسِ هزار دامادست

غمِ جهان مخور و پندِ من مبر از یاد

که این لطیفه‌ی عشقم، ز رهروی یادست

رضا به داده بده وز جبین، گره بگشای

که بر من و تو، درِ اختیار نگشادست

نشانِ عهد و وفا نیست در تبسّمِ گل

بنال بلبل عاشق که جای فریادست

حسد چه می‌بری ای سست‌نظم بر حافظ

قبولِ خاطر و لطفِ سخن خدا دادست