قل الله ثم ذرهم

ستاره‌ای بدرخشید و ماهِ مجلس شد

دلِ رمیده‌ی ما را رفیق و مونس شد

نگارِ من که به مکتب نرفت و خط ننوشت

به غمزه مسئله‌آموزِ صد مدرّس شد

به بوی او دلِ بیمار عاشقان چو صبا

فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد

به صدرِ مِصطبه‌ام می‌نشانَد اکنون دوست

گدای شهر نگه کن که میرِ مجلس شد

طرب‌سرای محبّت کنون شود معمور

که طاقِ ابروی یار منش مهندس شد

لب از ترشّحِ می پاک کن ز بهر خدا

که خاطرم به هزاران گنه مُوَسْوِس شد

کرشمه‌ی تو شرابی به عارفان پیمود

که علم بی‌خبر افتاد و عقل بی‌حس شد

خیالِ آبِ خضر بست و جامِ اسکندر

به جرعه‌نوشی سلطان ابو الفوارس شد

چو زر عزیز وجود است نظمِ من، آری

قبولِ دولتیان کیمیای این مس شد

ز راهِ میکده یاران عنان بگردانید

چرا که حافظ ازین راه رفت و مُفلس شد