قل الله ثم ذرهم

نسیم قدسی، یکی گذر کن به بارگاهی که لرزد آنجا

خلیل را دست، ذبیح را دل، مسیح را لب، کلیم را پا

نخست نعلین ز پای بَر کَن، سپس قدم نِه به طور ایمن

که در فضایش ز صیحه لَن، فتاده بیهوش هزار موسی

ز آستانش ملایک و روح، رسانده بر عرش، صدای سُبّوح

به خاک راهش چو شاه مذبوح، رُسُل به ذلّت همی جبین سا

نسیم جنت وزان ز کویش، شراب تسنیم روان ز جویش

حیات جاوید دمیده بویش، به جسم غِلمان به جان حَورا

فلک به گردش پی طوافش، ملک به نازش ز اعتکافش

ز سربلندی ندیده قافش، صدای سیمرغ نوای عَنقا

مهین مطافِ شه خراسان، امین ناموس، ضمین عصیان

سلیل احمد، خلیل رحمن، علی عالی، ولی والا

بگو که نَیر در آرزویت، کُنَد زِ هر گل، سراغ بویت

مگر فشاند، پری به کویت، چو مرغ جنت، به شاخ طوبی