قل الله ثم ذرهم

از افرادی ثقه و قابل اعتماد، [ازجمله از مرحوم مغفور حجة الاسلام و المسلمین آقاى حاج آخوند قمى طاب‌ثراه] نقل شده: زمانى‏که در عصرِ میرزاى شیرازى بزرگ علیه‌‌الرحمه، مقیم سرّمن‏را ( سامرّا) بودیم، روزى در بین راه، به مرحوم حاج شیخ فضل الله نورىِ شهیدِ مصلوب، برخوردم و ایشان را بسیار مضطرب و افسرده دیدم.

سبب سؤال کردم. فرمودند: چندى قبل، خدا فرزندى به من عطا فرمود و اتفاقا مادرش شیر نداشت. در مقام تحصیل زن مُرضِعه برآمدیم تا اینکه زنى را پیدا کردیم و او بچه را شیر مى‏داد.

امروز پس از مدتى فهمیدیم این زن، سُنّیه، بعلاوه ناصبى است؛ لذا خیلى مضطربم و در این فکرم که با این بچه چه کنم؟ این همان بچه‌‌ای بود که بزرگ شد و عاقبتِ کار، از بنیان‌‌گزارهاى مشروطه شد و در دار زدن پدرش کمک و خوشحالى مى‏کرد بلکه کف هم مى‏زد!

در نتیجه‌ی این عمل، عاقّ دارین شد و در دنیا به تیرِ غیبى کشته شد؛ تا آخرت چه شود[1]؟!