قل الله ثم ذرهم

ابن‌فَهْدحِلّی در سال‏های آخر عمر به کربلا هجرت کرد و عشق، ادب و معرفت ابن‏فهد نسبت به مقام نورانیِ ولایت، او را به خضوعی غیر قابل توصیف واداشته بود و تا مدتها، زمین کربلا را به قضای حاجتش آلوده نمی‌کرد تا حُرمت حرم را حفظ کرده باشد و حریم آن، پاک و معطر بماند.

گویند آن معرفت کیش، در کربلا برای اینکه اوقاتش در رابطه با مردم کمتر ضایع شود، باغی داشت که به باغ «نقیبِ علویان» معروف بود و در آنجا با تولید محصول پاکیزه‏ای که خود کشت می‏کرد زندگی می‏گذرانید.

روزی در باغ بود که شخصی یهودی وارد شد و گفت:

شما می‏گویید پیغمبرتان گفته عالمان امت من از انبیای بنی‏اسرائیل برترند؟

احمد بن فهد جواب داد، آری!

یهودی گفت: نشانه این ادعا چیست؟ موسای کلیم عصا را اژدها می‏کرد.

در این حال ابن‏فهد نیز بیلی که در دست داشت به زمین انداخت و بی‏درنگ ماری مهیب شد! سپس آن را گرفته دوباره به شکل بیل درآمد.

یهودی گفت: شما از این نظر، در رتبه آنان هستید [نه برتر از آنان].

ابن‏فهد گفت: برای موسی(ع) چنین خطاب آمد «لاتخف»، ولی ما نترسیده، آن را می‏گیریم[1].