میزان حسن و عشق چو با هم قرین فتاد
سهم بلاى او به امام مبین فتاد
عشقش عنان کشید زیثرب به کربلا
کوشید تا که کار، به عین الیقین فتاد
در دشت عشق تاخت سمند آن قدر که کار
از عشق درگذشت و، به عشق آفرین فتاد
از تاب تشنه کامى اطفال شد چنان
کز تاب، پیچ و تاب به حبل المتین فتاد
چون کاروان عشق به دشت بلا گذشت
افکند بار عشق در آنجا ز جا گذشت
با عشق دید آب و هوایش چو سازگار
منزل نمود و از سر آب و هوا گذشت
سالار کاروان همه کالای عشق را
بنهاد در میانه زِ هَر مدّعا گذشت
چون در زمین پُر خطر نینوا رسید
در کربلا چو محشر کبری شد آشکار
گشتند دوزخی و بهشتی به هم دچار
بودند خیل دوزخی آن روز، شادکام
اما بهشتیان همه لب تشنه و فکار
اهل بهشت را جگر از قحط آب آب
در کام اهل دوزخ و نار، آب خوش گوار
آن ساقیان کوثر و آن شافعان حشر
