قل الله ثم ذرهم

مجموعه ای از حکایات و فضایل پیرامون ائمه اطهار علیهم السلام

قل الله ثم ذرهم

مجموعه ای از حکایات و فضایل پیرامون ائمه اطهار علیهم السلام

قل الله ثم ذرهم
طبقه بندی موضوعی

ابن شهر آشوب روایت کرده از «ابو على بن راشد» و غیر او در خبری طولانى که گفت:

جمع شدند شیعیان نیشابور و اختیار کردند از بین همه، «محمّد بن على نیشابورى» را، پس سى هزار دینار و پنجاه هزار درهم و دو هزار پارچه جامه به او دادند که براى امام موسى(ع) ببَرد. شطیطه که زنى مؤمنه بود یک درهمِ صحیح و پارچه‌ای از خام که به دست خود آن را رَشته بود و چهار درهم ارزش داشت آورد و گفت:

«اِنَّ ٱللَّهَ لَا یسْتَحْىِ مِنَ ٱلْحَقِّ» یعنى: این که من مى‏فرستم اگر چه کم است، لکن از فرستادنِ حقِّ امام(ع) نباید حیا کرد، اگر چه اگر کم باشد. «قَالَ فَثَنَّیتُ دِرهَمَها».

پس آن جماعت آوردند جزوه‏ایى که در آن سؤالاتى بود و مشتمل بود بر هفتاد ورق، در هر ورقى یک سؤال نوشته بودند و ما بقى ورق را سفید گذاشته بودند که جواب آن سؤال در زیرش نوشته شود و هر دو ورقى را روى هم گذاشته بودند و مثل کمر بند، سه بند بر آن چسبانیده بودند و بر هر بندى، مهرى زده بودند که کسى آن را باز نکند و گفتند: این جزوه را شب بده به امام(ع) و فرداى آن شب، آن را بگیر؛ پس هرگاه دیدى مُهرها صحیح است، پنج مُهر از آن‏ها بشکن و ملاحظه کن ببین هرگاه جواب مسائل را بدون شکستن مُهرها داده پس بدان او امامى است که مستحقّ مال‏ها است، پس بده به او آن مال‏ها را و الّا اموال ما را برگردان به ما.

آن شخص مشرّف شد به مدینه و داخل شد بر «عبد اللّه اَفطح» و امتحان کرد او را یافت که او امام نیست.

بیرون آمد و مى‏گفت: «ربّ اهدنى [الى] سواء الصّراط»؛ پروردگار مرا هدایت کن به راه راست.

گفت: در این بین که ایستاده بودم، ناگاه پسرى را دیدم که مى‏گوید: اجابت کن آن کس را که مى‏خواهى. پس برد مرا به خانه حضرت موسى بن جعفر(ع) پس چون آن حضرت مرا دید فرمود به من براى چه نومید مى‏شوى اى ابو جعفر؟ و براى چه آهنگ مى‏کنى به سوى یهود و نصارى؟! به سوى من آى، منم حجّة اللّه و ولىّ خدا، آیا نشناسانید تو را ابوحمزه بر در مسجد جدّم؟

آنگاه فرمود که من در روز گذشته جواب دادم به مسائلى که در جزوه است به جمیع آنچه محتاج الیه تو است؛ پس بیاور آن را، و بیاور دِرهَم شطیطه را که وزنش یک دِرهَم و دو دانق است و در کیسه‏اى است که چهارصد دِرهَم و ازارى در آن است و بیاور آن پاره خامِ او را که در پشتواره‌ی جامه‌ی دو برادرى است که از اهل بَلخ‌اند.

راوى گفت: از فرمایش آن حضرت، عقلم پرید و آوردم آنچه را که امر فرموده بود و گذاشتم پیش آن حضرت. پس برداشت دِرهَم شطیطه را با پارچه‏اش و رو کرد به من و فرمود: «انّ اللّه لا یستحیى من الحقّ»، اى ابو جعفر! برسان به شطیطه سلام مرا و بده به او این هَمیان پول را -و آن چهل درهم بود- پس فرمود: بگو هدیه فرستادم براى تو شقّه‏اى از کفن‏هاى خودم که پنبه‏اش از قریه‌ی خودمان قریه‌ی صیدا، قریه‌ی فاطمه‌ی زهراء(س) است و خواهرم حلیمه، دختر حضرت صادق(ع) آن را رَشته و بگو به شطیطه که تو زنده مى‏باشى نوزده روز از روز وصل ابوجعفر و وصل شقّه و دراهم، پس شانزده درهم از آن همیان را خرج خودت مى‏کنى و بیست و چهار درهم آن را قرار مى‏دهى صدقه‌ی خودت و آنچه لازم مى‏شود از جانب تو؛ و من نماز خواهم خواند بر تو.

آنگاه فرمود به آن مرد: اى ابوجعفر! هرگاه مرا دیدى کتمان کن زیرا که آن بهتر نگاه مى‏دارد تو را، پس فرمود: این مال‏ها را به صاحبانش برگردان و باز کن از این مُهرها که بر جزوه زده شده است و ببین که آیا جوابِ مسائل را داده‏ام یا نه -پیش از آن که آن را بیاورى-.

ابوجعفر گفت: نگاه کردم به مُهرها دیدم صحیح و دست نخورده است؛ پس گشودم یکى از وسطهاى آن را دیدم نوشته است: چه مى‏فرماید عالِم در این مسأله که مردى گفت من نذر کردم از براى خدا که آزاد کنم هر مملوکى که در ملک من بوده از قدیم و در ملک او است جماعتى از بنده‏ها (یعنی کدام یک از آن‏ها باید آزاد شوند؟). حضرت به خطّ شریف خود نوشته بود: جواب، باید آزاد شود هر مملوکى که پیش از شش ماه در ملک او بوده، و دلیل بر صحّت آن قول خداى تعالى است:

«وَ الْقَمَرَ قَدَّرْناهُ مَنازِلَ حَتَّى عادَ کالْعُرْجُونِ الْقَدِیمِ»

 مراد آن که حقّ تعالى در این آیه‌ی شریفه تشبیه فرموده ماه را بعد از سِیر در منازل خود به چوبِ خوشه‌ی خرماى کهنه و تعبیر از او به قدیم فرموده، و چون چوبِ خوشه‌ی خرما در مدت شش ماه صورت هِلالیت پیدا مى‏کند، پس قدیم آن است که شش ماه بر او بگذرد، و تازه که خلاف قدیم است مملوکى است که شش ماه در ملک او نبوده.

راوى گوید: پس باز کردم مُهرى دیگر دیدم نوشته بود: چه مى‏فرماید عالِم در این مسأله که مردى گفت به خدا قسم صدقه خواهم داد مالِ کثیرى، چه مقدار باید صدقه دهد؟

حضرت در زیر سؤال به خطّ شریف خود نوشته بود: جواب: هرگاه آن کس که سوگند خورده مالَش گوسفند است، هشتاد و چهار گوسفند صدقه دهد، و اگر شتر است، هشتاد و چهار شتر تصدّق دهد، و اگر دِرهم است، هشتاد و چهار دِرهم، و دلیل بر این قول خداى تعالى است:

«لَقَدْ نَصَرَکمُ اللَّهُ فِی مَواطِنَ کثِیرَةٍ»

یعنى به تحقیق که یارى کرد شما را خداوند در موطن‏هاى بسیار، شمردیم موطن‏هاى پیغمبر(ص) را پیش از نزول این آیه یافتیم هشتاد و چهار موطن بوده که حقّ تعالى آن موطن‏ها را به کثیر وصف فرموده.

راوى گوید: پس شکستم مُهر سوم را دیدم نوشته بود: چه مى‏فرماید عالِم در این مسأله که مردى نبش کرد قبر مرده‏اى را پس سر مرده را برید و کفنش را دزدید؟

مرقوم فرموده بود به خطّ خود: جواب: به جهت دزدیدن کفن از جاى حرز و استوار، دست آن مرد را مى‏برند؛ و لازم مى‏شود او را صد اشرفى براى بریدن سر میت، زیرا که ما قرار دادیم مرده را به منزله بچه در شکم مادر پیش از آن که روح او را دمیده شود و قرار دادیم در نطفه، بیست دینار تا آخر مسأله.

پس آن شخص برگشت به خراسان، چون به خراسان رسید، دید اشخاصى که حضرت، اموال آنها را قبول نفرمود و ردّ کرد، فَطَحى مذهب شده‏اند و شطیطه بر مذهب حقّ باقى است. پس سلامِ حضرت را به او رسانید و هَمیان و شقّه کفن که حضرت براى او فرستاده بود را به او رسانید. پس نوزده روز زنده بود همچنان که حضرت فرموده بود؛ و چون وفات یافت، حضرت براى تجهیز او آمد در حالى که سوار بر شتر بود؛ و چون از امرِ او فارغ شد، سوار بر شترِ خود شد و برگشت به طرف بیابان و فرمود:

آگاهى ده یاران خود را و برسان به ایشان سلام مرا و بگو به ایشان که من و کسى که جارىِ مجراىِ من است از امامان، لابُدّ و ناچاریم از آن که باید حاضر شویم به جنازه‏هاى شما در هر شهرى که باشید، پس از خدا بپرهیزید در امر خودتان!.[1]



[1] منتهی الامال، حاج شیخ عباس قمی، انتشارات هجرت، ج2، ص 360

[با اندکی ویرایش]

موافقین ۰ مخالفین ۰ ۹۵/۰۳/۰۹
محمد حسنی

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی