قل الله ثم ذرهم

حکایت میّتی که تازه در صحن امام حسین (ع) دفن شده بود و ملائکه نبش قبرش کردند 

از عنایات حضرت ابی عبدالله (ع) به زوار و مجاورین قبرِ شریف خود، واقعه‏اى است که محمودِ کفش¬دار مشاهده نموده و آن این است که: «حاج میرزا مهدى آشتیانى رحمه الله» از «محمودِ» مذکور نقل کردند که: 

 من طفلِ غیر مکلّف بودم، و در کفش¬دارى سمتِ زینبیه، شاگرد کفش¬دار بودم. در یکی از شب‌ها که هوا تاریک شد [و مدتی از شب گذشت] درهاى حرم را بستند و مردم رفتند و من در کفش¬دارى به رسم کشیک خوابیدم.

چون شب از نیمه گذشت و چشم‏ها به خواب شد، اتّفاقا من بیدار بودم. دیدم دو نفر از سمتِ باب زینبیه داخل شدند و بر سرِ قبرى که در روز سابقِ بر آن شب، جنازه در آن دفن کرده بودند، ایستادند، و آن قبر را شکافته و آن جنازه را بیرون آوردند در حالتى که آوازه‌ی استغاثه و التماس او را مى‏شنیدم. پس آن را برداشته روانه شدند. چون آن جنازه از اعانت آنها مأیوس شد، آواز برآورد و این کلمات را بگفت: 

«أهکَذا یُفعَلُ بِجارِک یَا أبا عَبد الله؟»؛

 [یا اباعبد الله! آیا با مجاور شما اینگونه رفتار مى‏کنند؟].

 ناگاه دیدم آوازى در داخل حرم مطهر پیچید به‏طورى که گویا قندیل‏ها بلکه بناى حرم حرکت کرد و صدایى بلند شد که: «رُدّوه»؛ یعنى: او را برگردانید. ناگاه آن دو نفر را دیدم که به‏ سرعت آن جنازه را به سرعت در محلّ اولش گذاشتند و رفتند؛ و چون صبح شد، اثر تغییر در آن قبر ظاهر و هویدا بود.