قل الله ثم ذرهم

آه از دمی که رو به ره آورد کاروان

بر هفتم آسمان شد از آن کاروان فَغان

یک کاروان تمام، زن و طفل خردسال

از جور چرخ بی کس و در بند ناکسان

یک تن نبود محرمشان غیر عابدین

آن هم علیل و زار و گرفتار و ناتوان

مردان کاروان همه بی سر به روی خاک

سر ها به نیزه با سر سالار کاروان

آشوب حشر و شور قیامت شد آشکار

چون سوی قتلگاه شد آن کاروان روان

دیدند سروران همه تن داده بر قضا

دل بر قدر نهاده و سر داده بر سنان

تن های مَهوَشان همه افتاده بر زمین

هر یک چو آفتابی و برتر ز آسمان

بی تاب بر زمین همه افکنده خویش را

از ناقه ها چو برگ خزان موسم خزان

زن های بی برادر و اطفال بی پدر

هر یک کشیده در بر خود پیکری چو جان

آن بلبلان زار، به گلزار قتلگاه

چون جسم گُلرُخان همه از دیده خون فشان

هر بلبلی ز داغ گلی با هزار شور

افکنده غلغلی که گلم رفته از میان

بر باد رفت گلشن زهرا به نینوا