قل الله ثم ذرهم

ای شهیدی که نشاید غمت از یاد رود

گرچه این خاک وجودم همه بر باد رود

ماجرای غمت ار بگذرد اندر آفاق

تا به افلاک همی ناله و فریاد رود

محض رفتن به جنان مایه‌ی شادی نَبوَد

گر کسی سوی جنان با تو رود شاد رود

زان کنم این همه فریاد که هرگز به جهان

نشنیدم به کسی این همه بیداد رود

دل زغم سوزد و شاد است از این سوز، آری

عشقت آن جا که رود تفرقه ز اضداد رود

در بهشتم غم بی آبی ات از دل نرود

گر رود خود نه گمانم که ز بنیاد رود

آب از حنجر خشک تو چه فولاد چشید

تا به حشر آب غم از چشمه‌ی فولاد رود

خسروا شمّه‌ای از عشق تو گر گویم فاش

شور شیرین ز جهان از سر فرهاد رود

نشود تسلیه‌ی ماتمت الا به حضور

این غم از جلوه‌ی رویت مگر از یاد رود

روز آخرهمه را دیده به دست تو بود