قل الله ثم ذرهم

آن سیه‌چَرده که شیرینی عالم با اوست

چشمِ میگون، لبِ خندان، دلِ خرّم با اوست

گرچه شیرین‌دهنان پادشهانند ولی

او سلیمان زمان است که خاتم با اوست

خال مشکین که بر آن عارضِ گندم‌گون است

سرِّ آن دانه که شد رهزنِ آدم با اوست

دلبرم عزمِ سفر کرد خدا را یاران

چه کنم با دلِ مجروح که مرهم با اوست

روی خوب است و کمالِ هنر و دامنِ پاک

لاجرم همّتِ پاکانِ دو عالم با اوست

با که این نکته توان گفت که آن سنگین‌دل

کشت ما را و دمِ عیسی مریم با اوست

حافظ از معتقدان است گرامی دارش

زانکه بخشایشِ بس روحِ مکرّم با اوست