قل الله ثم ذرهم

دلا بسوز که سوزِ تو کارها بکند

نیازِ نیم شبی، دفعِ صد بلا بکند

عِتابِ یارِ پری‌چهره‌ی عاشقانه بِکش

که یک کرشمه، تلافی صد جفا بکند

ز مُلک تا ملکوتش، حجاب بردارند

هر آنکه، خدمتِ جامِ جهان‌نما بکند

طبیبِ عشق مسیحادم است و مشفق لیک

چو درد در تو نبیند، کرا دوا بکند

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار

که رحم اگر نکند مدّعی، خدا بکند

ز بختِ خفته ملولم بُوَد که بیداری

به وقتِ فاتحه‌ی صبح یک دعا بکند

بسوخت حافظ و بویی به زلف یار نبرد

مگر دلالتِ این دولتش، صبا بکند