قل الله ثم ذرهم

شه کبریا مَنِشا تویی که امیر عزّ و مجللّی

به تو زیبد عرش جلال حق که به تاج قدس مکللّی

چو بخواست حق زکمال خود نظری به سوی مثال خود

بگرفت پیش جمال خود ز هویت تو سینجلی

لمعات نخله ی موسوی، نفخات خلقت عیسوی

ز فروغ روی تو پرتوی ز هوای کوی تو شمائلی

تویی ای امیر جهان گشا که ز بدو خلقتِ  ماسوی

به سریر رفعت کبریا ننشسته چون تو مجللّی

به ظُلَم سکندر آب جو به طُوی کلیم فرشته خو

به سِنای نور تو راه پو ز ضیای نار تو مُصطلی

تویی آن که خواست چو ذوالمنن ز ره عنایت و فضل ومنّ

ز طلوع طلعت خویشتن به ورای خویش تَفَضّلی

ز تَنَزُّهِ احدیتش ز تقدّس صمدیتش

بنمود سرّ هویتش ز جلال ذات تو منجلی

تویی آن مثال بدیع حق که ز بَعد ذات منیع حق

نکشیده کِلکِ صنیع حق به کمال شخص تو هیکلی

ز تو صادر اول ماذُکِر، به تو لاحِق آخر مازُبِر

تو خود آن مُهَیمِنِ مقتدر که هم آخری که هم اوّلی

به دلیل آیه ی إنّما وبه نصّ سوره ی هلأتی

به صریح لو کُشف الغطا و خطاب سرّ سینجلی

به نبی ظهیر و معین تویی و امیر مُلک یقین تویی

و مُجیر روح الامین تویی و به کائنات تویی ولی

کسی ار ز پرده به جز صدا نشنیده خواند تو را خدا

فلَقد أشار بِما بَدا و حَماک عنه بمَعزلی

به حجاب قدس حریم حق تویی آن نهفته ندیم حق

که هنوز صنع قدیم حق ننموده کنز نهان جلی

لَمعاتُ وَجهِکَ اَشرَقَت و شُعاعِ طَلعَتِک اعتَلی

ز چه رو أَلستُ بِربّکم نزنی بزن که بلی بلی